گاهی غزل بخوانم و گاهی غزل شوم          گاهی به تکه پاره ای از دل بـدل شوم

گاهی که صحبت از لب لعل تو میکنم              انگــار که تعــارف جـامی عسل شـوم

جـانــم غــزال تیر نگــاه نجیب توست             بی تو چگونه کشته ی تـیر اجــل شوم

بی مهـر تـو مـحـلی از اعــراب نیستم             وقتی نگــاه می کنی اهــل محل شــوم

گفتی زطول سجده مقرب شوی به حشر            بگـذار تا حدیث تو را فی المـثــل شوم

در لحظه ی خطیر حماسه مرا بخـوان             ورنه به مکر زهد و ریا معتــزل شوم

قـالـوا بلای ما به تو، تنها الست نیست             روزی هـزار بـار چـو روز ازل شوم

گـفـتـنـد بی بهــا که بهـشـتی نمی شوم              من هم دعـا کـنـید که اهــل عـمل شوم

حــالا که مست بــاده ی ناب پـیـمبــرم

 بــایــد موحــدانـه کنـم وصف دلـبــرم

ای اشـهـدت گــواه خــدا، لاشــریک له            چون تو تــرانه ی دل ما لا شــریک له

تو آمــدی و بندگی آغــاز شد چه خوب            با تو شـروع شد همه جــا لا شریک له

عــالــم خبر ز خلقت یـکـدانـه ی تو شد            تــا بـشـنــود ندای تو را لا شریـک لــه

ابـلـیس از فـریـب شـمـا نـا امـیـد مـانــد           وقتی که گفت ارض وسما لا شریک له

کـسـری ز اقـتـدار قـدومت فـرو نشست           وز چـارده سـتـون ولا، لا شـریـک لــه

بت هــا صـدای پــای تو را تا شنـاخـتند           عـابـد شـدنـد پـیـش تو با لا شـریــک له

ای بت شکن! به قصر دل ما سری بزن

کسری بریز و خیـمـه ی پیغمبری بــزن

ای بـرگـزیـده در دو سرا مصطفی تویی            قبـل از قـدیـم هـم؛ شـجـر مرتضی تویی

ای پـــرتــو ائــمـة الاطـیـاب، نــور تـــو           روح مـطـهــر هـمـه ی اولــیــا تــویـــی

عــالــم فـقـط بـه خـاطـر تـو آفـریـده شـد         تــاج سـر ابـاالـحـسـن مـجـتــبـی تـویــی

نــور نـبــوت تــو امــامــت بـه بــار داد          یعنی که علت و سبب هــل اتــی تــویی

تبریک هر رسول اولوالعزم با تو گفت:          بــعـد سـلام: سـیـد مـا انـبــیــاء تــویــی

بر شـأن تو خلیل خــدا غبطه می خورد             در ملـک حـق یـگـانــه حبیب خـدا تویی

ای قسط و عدل، موهبت دین حضرتت           سـرمـایــه ی مـحـبـت آل عـبــا تــویــی

هـرگــز بلند مــرتبـه تر از تو کس نشد             السـابـقــون تـر از همه ی ازکـیــا تـویی

امــر تـو شـد مـطاع جـمـیــع فرشتگـان             دارنــده ی شــرافت ارض و سـمـا تویی

وقتی برای کــرب و بلا گـریه می کنی              انـگــار از ازل بـه غــم کــربــلا تـویی

ما را ظـهـور تــو ز جهــالت نجات داد

 آری صدای گــرم تو مــا را حـیات داد

بی تو خــدا به خلق بـشـارت نـمی دهــد           کس را ســوی بهشت اشـارت نمی دهـد

تا تــو شـفـیــع امّت مــرحومه می شوی           دوزخ به شیـعه ی تو حــرارت نمی دهد

این جــا محبّ تــو به بــلا مبـتــلا شــود           عـقـبــا به امّـت تــو مــرارت نـمـی دهـد

هــر بنده ای که زیــر لـوایت بزرگ شد           دیگر مـقــام خــود به حـقــارت نمی دهد

ای حــاصـل تـمــامــی اصلاب شـامـخه           بی تــو خــدا لـبــاس طهــارت نـمی دهد

ای آفـتــاب، ذرّه ای از روشــنــای تـــو           رویت مــرا مجــال نـظـارت نـمـی دهــد

وجه خدا که قرص جـمــال محمّدی ست           هــر دیــده را که فـیـض زیارت نمی دهد

خُـلـق خوشت که اســوه ی رفتارها شده           حتّی به خـصـم، حــق جـسـارت نـمی دهد

ای دل دخـیـل گـنـبـد خـضــرا ببـنـد بــاز

پــرواز کــن به وادی نــام آور حــجـــاز

ای شـیــوه ی خــدایــی تو فــوق کـارهـا         وی سـیــره ی الـهــی تــو تــا دیــارهــا

چون توکسی حدیث ولایت نخوانده است           حـرف تـو بـهـتــرین سخن روزگـارهـا

هــرگــز حجــاب مــانــع تو با خـدا نبود           مــوسی کـجــا، تکـلـم لـیـل و نـهــارهـا

عــالــم حـیــات یـافت ز تو چشمه ی بقا            وز اشک توست گریه ی شب زنده دارها

میــلاد تــو که پــرده ی ظلمت کنـار زد            شـد کـعـبــه پــرده دار شما پـرده دارها

پــاکیــزه تر ز گــوهــر نــابت نـیــامـده            ای مـعـتـبـر ز تــو همـه ی اعـتـبــارهـا

پــایــیــز از تـبــرّی تو خشـک می شود            سبــز از تــولّی تو شــود نــوبـهــارهــا

بنت الوهب که واسطه ی اهل بیت توست            جــان داد از صـلابـتـتـان شـهــریــارها

دنـیــا شبــانــه روز مــدار اذان تــوست            نــام تو پنــج نــوبــه رســد از منــارها

احکــام دیــن معطّـل اگــر مـانــد بعد تو            از بـس رسیــد آل تــو را نــاگــوارهــا

در هــر بــلا به راه ولا امتــحــان شدی            لعنـت به قـاتــل تــو و هـیــزم بـیــارها

بـایــد بساط نـافـلـه ای دست و پـا کنیم

 بایـد امـیــر قــافــلــه ای را صـدا کنیم